तेरे उतारें हुए दिन...

कधी पहिलाय दुपार ढळ्ताना आणि संजेकडे सरकत जाताना... उतरत जाणारं उन... लक्ख पाण्यावर चमचमणार...त्या उन्हाकडे पहिले की एक आभास निर्माण होतो मनात. खोलवर आतमधे, कुठेतरी लपलेली न गावसलेली गुपिते उलगडत गेल्यासारखे वाटायला लागते, पाण्यावर पडणारा एखादा सोनेरी किरण क्षणभर त्या थेंबात चमकतो, लुकलुकतो... काहीतरी क्षणिक मिळाल्याचा एक कोवळा आनंद, आबोलीची कळि उमलते ना तसे त्याचे सौंदर्य, अगदी किंचित उमललेले आणि खूप सारे मिटलेले...

हळूहळू उन मनाच्या कप्यांमधे पाझरत जाते, त्याचे असंख्य कवडसे बनतात मनात, जपून ठेवलेले काही क्षण नकळत वलयांकित होतात... गार्दिमधून एखादा स्पॉट लाइट फिरावा तसे काहीसे, कधी ते व्यक्तीशी, स्थळाशी जोडलेले असतात आणि बरेचदा नसतातही, एक अनाकार आकृती असते, कोणाची-कशाची काही माहीत नाही.. पण त्यावेळी जाणवते ती फक्त हूरहुर, एखाद्या जुन्या उबदार स्वेटर सारखे चढवलेले अन् उतरवून ठेवलेले ते दिवस, स्वेटर जिर्ण झाले तरी त्याची मखमल आणि उब मात्र तशीच कायम असते, त्या स्वेटर कडे बघून मायेने त्यावरून हात फिरवला की ती उब मनात दाटून येते, नकळत डोळ्यांच्या कडेतही..., त्या दिवसांना अंगाभोवती गुन्डाळून त्या वलयांकित आकृतीला जिवंत करतो, आठवणींना अंगावर चढवल्याचे समाधान...




तेरे उतारें हुए दिन....

तेरे उतारे हुए दिन
टँगे है लॉन में अब तक
ना वो पुराने हुए है
ना उनका रंग उतरा
काहीं से कोई भी सिवन अभी नाही उधड़ी

एलैईची के बहूत पास रखे पत्थर पर
ज़रा सी जल्दी सरकाया करती है छाव
ज़रा सा और घाना हो गया है वो पौधा
मैं थोडा थोडा वो गमला हाटाता रेहता हूँ
फकिरा अब भी वहीं मेरी कोफी देता है

गिलहरियों को बुलाकार खिलाता हूँ बिस्कूट
गिलहरियाँ मुझे शक़ की नज़र से देखती है
वो तेरे हाथों का मस्स जानती होंगी

कभी कभी जब उतरति है झील शाम की छत से
थकी थकी सी ज़रा देर लॉन में रूक कर
सफेद और गुलाबी मुसंबी के पौधो में घुलने लगती है
की जैसे बर्फ का टुकड़ा पिघलता जाए विस्की में

मैं स्कार्फ उन दिन का गले से उतार देता हूँ
तेरे उतारे हुए दिन पहेनके अब भी मैं
तेरी मेहेक में काइ रोज काट देता हूँ

तेरे उतारे हुए दिन
टँगे है लॉन में अब तक
ना वो पुराने हुए है
ना उनका रंग उतरा
काहीं से कोई भी सिवन अभी नाही उधड़ी

-- गुलज़ार