काल 'कॉमेडी नाईट्स विथ कपिल' नावाचा शो बघत होते. format प्रमाणे शो यथावकाश सुरु होता. सुरुवातीची कॉमेडी स्किट संपली आणि मग "सेलेब्रिटी" कलाकाराची एन्ट्री झाली. अपेक्षेप्रमाणे टाळ्यांच्या कडकडाटात आणि जल्लोषात प्रतिसाद मिळाला. कलाकार आपली कला सादर करत होता आणि सगळे प्रेक्षक आनंदाने आस्वाद घेत होते.
दुसाऱ्या segment मध्ये anchor ने काही चाहत्यांना कलाकाराला भेटायला स्टेजवर बोलवले. एक प्रेक्षक उठून स्टेज वर आला अणि अक्षरश: कलाकाराच्या अणि anchor च्या पायावर डोके ठेवणे सुरु केले. आपल्या आवडत्या कलाकाराला बघून चाहता उत्तेजित झाला होता हेय मान्य आहे, पण चार-चारदा पाया पड्ण्याईतका लाचार पणा ह्या व्यक्तीने का करावा हे काही मला समजले नाही.
खरच, काय धन्यता वाटते - सेलेब्रिटिज , नेते, खेळाडू ह्यांची हांजी-हांजी करण्यात? एक चाहता म्हणुन यांचे सगळे कार्य, सगळे रेकॉर्ड्स, सगळ्या बातम्या लक्षात ठेवणे, त्याची कात्रणे जमा करणे, प्रसंगी त्यांच्या बाजून एखाद्या मित्राशी वाद विवाद करणे - हि एक गोष्ट आहे. पण तरी आपला सेल्फ एस्टीम इतका कमी ठेवावा, कि निव्वळ कोणाच्या पाया पाडण्यात धन्यता मानावी? अस करताना जे लोक आपल्याला वडील, मित्र, शिक्षक किंवा आदर्श मानतात त्यांच्या समोर आपण कुठला आदर्श निर्माण करतोय इतका तरी विचार करावा.
चांगले काम आपण सगळेच जण करत असतो, किंबहुना आपण इमानाने करतो ती नोकरी किंवा व्यवसाय हे सुद्धा कोणाच्यातरी भल्यासाठी केलेलेच काम असते, असे असताना फक्त पडद्यावर दिसते म्हणून एखाद्या व्यक्तीपुढे स्वतःला क्षुल्लक का मानायचे?
Great ideas can come from anywhere! एकीकडे परस्पर सहकार्यातून एक सशक्त आणि जबाबदार समाज उभा करण्याचे स्वप्न बघताना दुसरीकडे मात्र आपण स्वतःची madiocrity अश्या पद्धतीने celebrate करायची? का - कशासाठी?
याउलट अशी संधी साधून तुम्ही करत असलेल्या एखाद्या चांगल्या कामाची ओळख लोकांना करून द्या, एखादा चांगला विचार लोकांपर्यंत पोचवा. तुमच्या आवडत्या कलाकाराला सुद्धा त्यामध्ये involve करा. कलाकाराचे active participation नसेल तरी त्याच्या उपस्थितीत लोकापर्यंत पोचवलेला विचार त्यांच्या नक्की लक्षात राहील. आणि जर तो कलाकार खरोखर संवेदनशील असेल तर तो देखील नक्कीच सहभाग घेइल. आणि यापैकी काहीही झाले नाही तरी तुम्ही स्वतः तुमच्या आजूबाजूच्या चार लोकांच्या आदरास नक्की पात्र ठराल.
बघा तुम्हाला पटतय का…
पोहणे - एक अनपेक्षित मित्र
दिवसातले जवळपास १० तास computer समोर बसून घालवल्यावर, बसणे हि एक व्याधी वाटायला लागली होती. काहीतरी व्यायाम करायला हवा असे खूप वाटत होते, पण इथे सुरु होउ घातलेल्या थंडी मुळे नक्की काय करावे ते सुचत नव्हते. तसा गेल्या वर्षी हिवाळ्यात जिम ला जायचा आटोकाट प्रयत्न केला. पण अगदी हाकेच्या अंतरावर असूनही जिम ला जायचा आणि त्या ट्रेडमिल वर एकसंध चालण्याचा उत्साह फार दिवस टिकवणे अवघड गेले. त्यामुळे नवीन वर्ष सुरु होताच ह्यावर्षी पोहण्याचा क्लास लावायचाच असा चंग आम्ही बांधला होता. त्याप्रमाणे सप्टेंबर महिन्यात क्लास मध्ये नाव घातले. खर तर ७ - ८ लोकांच्या क्लास मध्ये आपल्याला कितपत कळेल आणि कितपत जमेल हि एक शंकाच होती, पण प्रायव्हेट क्लास ची फीस परवडण्यासारखी नव्हती त्यामुळे ग्रुप क्लास घेऊन बघू असे ठरवले.
पाण्याची भीती वगैरे वाटत नव्हती पण लहानपणी दमा होता आणि नाकातोंडात पाणी गेले तर बराच वेळ खोकला येईल असे वाटत होते. पण पाण्यात उतरायच्या आधीच फार विचार नाही करायचा असे ठरवले. पहिल्या दिवशी क्लासमध्ये अपेक्षेप्रमाणे ७ -८ लोक होते. पूल कमी पडणार असे वाटत होते, पण आमची इन्स्ट्रक्टर खूप उत्साही होती तिने भरभर खूप सारी माहिती द्यायला सुरुवात केली, फक्त एकदाच तिने आम्हाला पाठीला टेकण देऊन पाण्यात उलटे तरंगण्याचा अनुभव करून दिला, आणि खरतर तेंव्हाच एक खूप महत्वाची गोष्ट लक्षात आली, कि खरंतर पाणी तुम्हाला तरंगायला सपोर्ट करते. आणि जितके तुम्ही पाण्याशी मैत्री कराल तितके हातपाय मरणे आणि एनर्जी न घालवता सहजपणे पोहणे सोपे जाते. हळुहळु क्लास मधली संख्या कमी होत गेली पण आम्ही मात्र प्रयत्न सुरु ठेवले.
खरतर मला आणि अनिकेत ला असे कधीही वाटले नव्हते कि इतक्या वर्षांनी, शरीराला आणि स्नायूंना एक प्रकारचे वळण लागल्यावर पोहणे शिकणे शक्य होईल, पण धडपडत चाचपडत, गिअर सोबत पोहता पोहता पाण्याशी मैत्री कधी झाली ते कळलेच नाही.पाठीवर उलटे पाण्यावर तरंगणे हा तर एक मेस्मारेझिंग अनुभव आहे. पाण्याखाली एकदा कान गेले, कि डोक्यातला सगळा कोलाहल शांत होतो. पाण्याचा नाजूक किणकिण रव फार सुखद असतो. काही क्षण अगदी ध्यान लावून बसल्यासारखी शांतता अनुभवता येते.
आमची इंस्त्रक्टर म्हणते, मोठ्या लोकांसाठी पोहणे शिकणे म्हणजे दहा टक्के टेक्निक अणि नव्वद टक्के सायोकोलोजी. आणि आम्ही आता खूप अभिमानाने सांगू शकतो कि पोहण्याची मानसिक तयारी आमची झाली आहे, आता मस्त सराव करून टेक्निक्स डोक्यात घोटून घोटून बसवत आहोत.
खूप रटाळ आणि आळशी दैनंदिनीमध्ये अनपेक्षित पणे आलेल्या ह्या नवीन मित्रामुळे आम्ही सध्या खूपच खूष अहोत. ह्या वेळचा हिवाळा सत्कारणी लागतोय आणि सोबतच उन्हाळ्यामधल्या एखाद्या समुद्रकिनारच्या सहलीची आम्ही वाट बघतोय. प्रत्येकाने कधीही अगदी कधीही बनवावा असा हा प्रेमळ मित्र आहे. तुम्ही पोहायला शिकला नसाल तर नक्की शिका आणि शिकला असाल तर वारंवार वेळ काढून ह्या मित्राला भेटायला नक्की जा..
Wishing you happy swimming :D
पाण्याची भीती वगैरे वाटत नव्हती पण लहानपणी दमा होता आणि नाकातोंडात पाणी गेले तर बराच वेळ खोकला येईल असे वाटत होते. पण पाण्यात उतरायच्या आधीच फार विचार नाही करायचा असे ठरवले. पहिल्या दिवशी क्लासमध्ये अपेक्षेप्रमाणे ७ -८ लोक होते. पूल कमी पडणार असे वाटत होते, पण आमची इन्स्ट्रक्टर खूप उत्साही होती तिने भरभर खूप सारी माहिती द्यायला सुरुवात केली, फक्त एकदाच तिने आम्हाला पाठीला टेकण देऊन पाण्यात उलटे तरंगण्याचा अनुभव करून दिला, आणि खरतर तेंव्हाच एक खूप महत्वाची गोष्ट लक्षात आली, कि खरंतर पाणी तुम्हाला तरंगायला सपोर्ट करते. आणि जितके तुम्ही पाण्याशी मैत्री कराल तितके हातपाय मरणे आणि एनर्जी न घालवता सहजपणे पोहणे सोपे जाते. हळुहळु क्लास मधली संख्या कमी होत गेली पण आम्ही मात्र प्रयत्न सुरु ठेवले.
खरतर मला आणि अनिकेत ला असे कधीही वाटले नव्हते कि इतक्या वर्षांनी, शरीराला आणि स्नायूंना एक प्रकारचे वळण लागल्यावर पोहणे शिकणे शक्य होईल, पण धडपडत चाचपडत, गिअर सोबत पोहता पोहता पाण्याशी मैत्री कधी झाली ते कळलेच नाही.पाठीवर उलटे पाण्यावर तरंगणे हा तर एक मेस्मारेझिंग अनुभव आहे. पाण्याखाली एकदा कान गेले, कि डोक्यातला सगळा कोलाहल शांत होतो. पाण्याचा नाजूक किणकिण रव फार सुखद असतो. काही क्षण अगदी ध्यान लावून बसल्यासारखी शांतता अनुभवता येते.
आमची इंस्त्रक्टर म्हणते, मोठ्या लोकांसाठी पोहणे शिकणे म्हणजे दहा टक्के टेक्निक अणि नव्वद टक्के सायोकोलोजी. आणि आम्ही आता खूप अभिमानाने सांगू शकतो कि पोहण्याची मानसिक तयारी आमची झाली आहे, आता मस्त सराव करून टेक्निक्स डोक्यात घोटून घोटून बसवत आहोत.
खूप रटाळ आणि आळशी दैनंदिनीमध्ये अनपेक्षित पणे आलेल्या ह्या नवीन मित्रामुळे आम्ही सध्या खूपच खूष अहोत. ह्या वेळचा हिवाळा सत्कारणी लागतोय आणि सोबतच उन्हाळ्यामधल्या एखाद्या समुद्रकिनारच्या सहलीची आम्ही वाट बघतोय. प्रत्येकाने कधीही अगदी कधीही बनवावा असा हा प्रेमळ मित्र आहे. तुम्ही पोहायला शिकला नसाल तर नक्की शिका आणि शिकला असाल तर वारंवार वेळ काढून ह्या मित्राला भेटायला नक्की जा..
Wishing you happy swimming :D
Catching up....
गेल्या वर्षभरात इथे लिहिणे जवळ - जवळ बंदच झाले आहे. भरपूर नवीन गोष्टी घडल्या गेल्या वर्षात. जुनी नोकरी सुटली, २ महिने घरी राहण्याचा आनंद घेतला. मग अगदी अनपेक्षित रित्या चांगली नवी नोकरी मिळाली. कामाच्या स्वरूपात फारसा बदल नसला तरी हि नोकरी न्यूयॉर्क मध्ये आहे. ह्या निमित्ताने एका खूप दुरून बघितलेल्या जगाचा खूप जवळून संपर्क येत आहे. न्यू यॉर्कर होणे मला आवडते कि नाही ह्याचा मी फारसा कधी विचार नाही केला, पण दुनियादारी च्या दृष्टीने एक समृद्ध करून जाणारा हा अनुभव नक्कीच आहे.
मला स्वतःला न्यू यॉर्क बद्दल आवडलेली गोष्ट -- इथे गर्दी मधला प्रत्येक जण स्वतःची अशी खास ओळख बाळगून असतो. जगाच्या काना-कोपऱ्यातून आलेले लोक इथे एक वेगळीच एनर्जी घेऊन येतात. मस्त वाटते ह्या गर्दीत एकरूप व्हायला, आणि कधी कधी एखादा निवांत कोपरा पकडून गर्दीकडे नुसते बघत बसायला.
माझ्यातल्या सेल्फ अवेअरनेस ला जागृत करण्याचे मोठे काम हे शहर सध्या करत आहे. हा अवेरनेस आणि हि ओळख मला फक्त उंची कपडे, मेकअप ह्यापुरती मर्यादित ठेवायची नहिये तर ह्यातून विचारांची प्रगल्भता आणि संवेदनशीलता अंगी बाणायाची आहे. माझ्यातल्या स्मॉल टाऊन मुलीला नेहमीकरता पुरेल असे शिक्षण हे शहर मला दररोज देत आहे.
रोजच्या तीन तासाच्या प्रवासात मी पुष्कळ वाचन करते. ह्या वाचनातून माझ्या पुढच्या वाटचालीला एक योग्य दिशा मिळत आहे. पण वाचन ही एक स्टिम्युलेटिङ्ग प्रोसेस आहे, त्यामुळे वाचनातून बरेचदा विचारांचे नवीन थ्रेड्स सुरु होतात आणि ते वेळीच शब्द-बद्ध करणे आवश्यक आहे, त्यामुळे आता पुन्हा नव्याने लिहिणे सुरु करणार आहे.
ह्या नव्या वाटचालीत तुम्हा सर्व वाचकांच्या शुभेच्छांची गरज आहे. तेंव्हा ब्लॉग ला नक्की भेट द्या आणि प्रतिक्रिया नक्की कळवा :)
मला स्वतःला न्यू यॉर्क बद्दल आवडलेली गोष्ट -- इथे गर्दी मधला प्रत्येक जण स्वतःची अशी खास ओळख बाळगून असतो. जगाच्या काना-कोपऱ्यातून आलेले लोक इथे एक वेगळीच एनर्जी घेऊन येतात. मस्त वाटते ह्या गर्दीत एकरूप व्हायला, आणि कधी कधी एखादा निवांत कोपरा पकडून गर्दीकडे नुसते बघत बसायला.
माझ्यातल्या सेल्फ अवेअरनेस ला जागृत करण्याचे मोठे काम हे शहर सध्या करत आहे. हा अवेरनेस आणि हि ओळख मला फक्त उंची कपडे, मेकअप ह्यापुरती मर्यादित ठेवायची नहिये तर ह्यातून विचारांची प्रगल्भता आणि संवेदनशीलता अंगी बाणायाची आहे. माझ्यातल्या स्मॉल टाऊन मुलीला नेहमीकरता पुरेल असे शिक्षण हे शहर मला दररोज देत आहे.
रोजच्या तीन तासाच्या प्रवासात मी पुष्कळ वाचन करते. ह्या वाचनातून माझ्या पुढच्या वाटचालीला एक योग्य दिशा मिळत आहे. पण वाचन ही एक स्टिम्युलेटिङ्ग प्रोसेस आहे, त्यामुळे वाचनातून बरेचदा विचारांचे नवीन थ्रेड्स सुरु होतात आणि ते वेळीच शब्द-बद्ध करणे आवश्यक आहे, त्यामुळे आता पुन्हा नव्याने लिहिणे सुरु करणार आहे.
ह्या नव्या वाटचालीत तुम्हा सर्व वाचकांच्या शुभेच्छांची गरज आहे. तेंव्हा ब्लॉग ला नक्की भेट द्या आणि प्रतिक्रिया नक्की कळवा :)
Subscribe to:
Posts (Atom)