इंजिनीयर्स डे, कोड, बग्स आणि स्पाइडरमॅन

(इंजिनीयर्स डे च्या निमित्ताने माझ्या सगळ्या इंजिनियर मित्रांसाठी ही पोस्ट. एखाद्या टिपिकल दिवशी ऑफीस मधे काम करताना घडलेल्या काही गोष्टी आणि त्याच ओघाने सुचलेले, थोडे धाडसी, थोडे मार्मिक आणि थोडे वैचारिक...)



सकाळि Facebook उघडले आणि लोकांचे स्टेटस अपडेट्स पाहून लक्षात आले की आज इंजिनीयर्स डे आहे. नंतर अनेकदा Forward झालेला इंजिनीयर्स डे चा Quote पुन्हा नव्याने मेलबॉक्स मधे वाचला...

You can be a Doctor and save lives…
You can be a Lawyer and defend lives…
You can be a Soldier and protect lives…
But why to play with other’s life???

So we simply became an engineer to screw up our own life
Happy Engineer’s Day…!!

तो वाचला, आणि नेहमीसारखाच गंमत म्हणून सोडून दिला. पुन्हा रोजच्या कामाला सुरूवात झाली… लॅपटॉप कनेक्ट केला, कॉफी अणलि Emails चेक केले, आणि बघता बघता कामाने वेग घेतला, दुपारपर्यंत कामाचे अगदी perfect atmosphere तयार झाले, मला अंधारात काम करायला जाम आवडते, नवीन प्रॉजेक्ट रूम चे दिवे थोडेसे डिम केले, आज बाहेर ढगाळ वातावरण होते, त्याने अजुनाच जास्त favourable...

दोन मॉनिटर्स, Toolbar वर उघडलेले सतराशे साठ टॅब्स, कानात हेडफोन्स, बाजूला कॉफी चा कप, जागा मिळेल तिथे आणि तसे ठेवलेले कागद, आधून मधून येणारे IMs, मी आणि माझा कोड, Just like the Dream (?) Life of any other software engineer...!

सकाळीच अगदी नवा कोरा कोड लिहायला घेतला, सगळे काही सुचेल तसे कोड करत गेले, Whitebox वगैरे करण्याच्या आजीबात फंदात पडले नाही. For those who dont know it, “Just like all my dear friends, I too belive in Faith Based Programming.. म्हणजे आपण आपले Programming करत जायचे, with an immense faith that it wont fail whitebox.... (!)

तर हे असे faith based programming केल्यावर, जेंव्हा फाइनली दुपारी whitebox करायला सुरूवात केली, तेंव्हा अपेक्षेप्रमाणे (?) प्रोग्रॅम ने बग्स दाखवायला सुरू केले. एक बग फिक्स केला की दुसरा आणि दुसरा फिक्स केला की तिसरा. मग वाटायला लागले की मी एका अश्या धरणाच्या भिंतीला पडलेले भोक बुजवत आहे ज्याने एक मोठा पाण्याचा प्रवाह अडवून धरला आहे, एक भोक बुजवले की दुसरे फुटते आणि ते बुजवले की तिसरे. शेवटी मी पूर्ण भिंतच पुन्हा बंधायला घेतली. जुना प्रोग्रॅम rename करून save केला, आणि “there arrived yet another time for faith based (?) programming….”

विचार करता करता लक्ष सहज खिडकीबाहेर गेले, खिडकीत एक जाडजुड दोर लटकत होता, काही वेळापुर्वी तर इथे दोर नव्हता असा विचार करेपर्यंतच त्या दोरावरुन एक माणूस खाली उतरला, कसल्याश्या रबरी हुक ने खिडकीच्या काचेला त्याच्या कमरेभोवती असलेल्या गियर चे दुसरे टोक त्याने हुक उप केले, आणि सबणामधे बुडवलेल्या ब्रश ने तो काचा पुसायला लागला. ते दृष्य पाहून माझ्या बाजूला बसलेला माझा colleague एखाद्या टिपिकल अमेरिकन होईल अगदी तसेच excite झाला… (By the way, ह्या अमरु लोकांमधे excitement चा element एक ग्रॅम जास्तच असतो!) “wow look there is Spiderman outside the glass window… Hey Spidy…” असे म्हणत त्याला Hi करत youtube वर स्पाइडरमॅन चे थीम song मोठ्या आवाजात लावले.

मग ५-१० मिनिटे हातातले काम सोडून आम्ही सगळेच त्या Spidy कडे बघत बसलो, काचेपलिकडुन Spidy ने सुद्धा आम्हाला Hi म्हणत, खालच्या मजल्यावर जाण्यासाठी आपला दोर खाली सोडला…

मी पुन्हा एकदा इंजिनीयर्स डे चा तो quote आठवला, कॉफी चा एक घोट घेत असताना, “तो काचेपली कडचा Spidy, He is Real life superhero, and I decided to be an engineer and screw my life“, अश्या काहीतरी चित्रविचित्र विचारांची भेळ माझ्या डोक्यात हळूहळू जमा व्हायला लागली. थोडा वेळ त्या लॉस्ट स्टेट मधे राहिल्यावर चुकुन लक्ष कोड कडे गेले… मग मात्र प्रयत्न पूर्वक सगळे बाजूला सारून मी पुन्हा माझ्या कोड मधल्या त्या बग्स शी स्वत:ला Spiderman आणि त्या बग्स ना Dr. Octovious समजून लढा द्यायला सज्ज झाले…

गणपती बाप्पा मोरया...!!! मंगलमूर्ति मोरया...!!!

......

मनात खूप काही असते पण शब्दात ते हवे तसे उतरत नाही. विचार सिंक उप झाले तर शब्द सापडत नाहीत, कधी कधी शब्दही सापडतात पण ते वाक्यात गुंफता येत नाहीत, वाक्य जुळवली तरी कागदावर मात्र चार वाक्यांच्या अर्थहीन रेघोट्या वाटायला लागतात. लिहायला घेताना स्वत:ला जड्ज करण हल्ली माझे वाढत चाललाय. कितीही प्रयत्न केला तरी स्वत:साठी न लिहिता वाचणार्‍यासाठी लिहायचे असे वळण नुसत्या शब्दांना नाही तर विचारांना आणि पर्यायाने वागण्याला सुद्धा येऊ लागले आहे.

ह्या लिहिणाच्या अट्टाहासापायी मनातले खरे, सुंदर, विशुद्ध, बोलके आणि कधी-कधी निशब्द... असे जे काही आहे ते उमटत नाहीये, आशय गोळा करायच्या नादात पूर्वी प्रवाहाबरोबर वहात जाणार्‍या विचारांची घुसमट होतिये… दुथडी भरून वाहणार्‍या नदीला अचानक बंधारा बांधून सलग काटेकोरपणे वाहण्यासाठी भाग पाडावे तसे काहीसे झालेय…. मग एरविचे मुक्त (स्वैर नाही!) विचार भिंतीवार अदळुन परतात, पुढच्या प्रत्येक वेळि त्यांची ही आंदोलने अजुनच क्षीण होत जातात…

ही स्टेज रीच होणे ब्लॉग करण्याच्या मूळ परपज ला डिफीट करत आहे… माझी अभिव्यक्ती मीच कुठल्यातरी बंद खोलिट कोंडून ठेवालिये असा भास लिहिताना होतोय. हे थांबावायला हवे, विचारांना हे असं बंदिस्त करणं मला जमणार नाही... त्यांनी हवे तसे, हवे तिथे मनसोक्त हुन्दडायला हवे आहे. प्रत्येक क्षणातला आणि प्रत्येक गोष्टीतला आशय शोधायचा, एका डबीमधे तो बंद करून ठेवायचा आणि मग लिहिताना ती डबी उघडून त्याला माळेत गुंफायाचं... खरतर हीच प्रोसेस अंगवळणि पाडायला हवी आहे...

OMG... am I marching towards wrirter's block?!?!

एक भिजलेली सकाळ...

आज सकाळी घराबाहेर पडले, Elevator मधून बाहेर येताना एक क्षण वाटले सगळिकडे धुके पसरलेयं.… पण बाहेर आले अन् हलकेच स्पर्श झाला, तुषारांचा, दवासारखा पाऊस पसरला होता... इतका सुंदर पाऊस या पूर्वी मला कधीच भासला नव्हता. पाऊस जेंव्हा पहिलाय तेंव्हा रिम झिम, किंवा तुफान कोसळणारा. आजचा मात्र खूपच वेगळा होता. सुखावून जाणारा...

सध्या इथे, उन्हाळा संपाण्याच्या आणि हिवाळा सुरू होण्याच्या मधला काळ आहे. थोड्या दिवसातच झाडांचे, गवतांचे रंग बदलू लागतील, बदलणारे रंग अजुन अजुन गडद होत जातील... सगळिकडे मग नुसता रंगांचा उत्सव असेल… आणि त्यानंतर येणार्‍या हिवाळ्याचि चाहूल लागेल...

माझ्याही बाबतीत सध्या असेच काहीतरी सुरू आहे, गेले वर्ष - दीड वर्ष नोकरीत आणि KC मधे स्थिरावले आहे, नाही म्हणायला चांगले मित्र मैत्रिणी सुद्धा हळूहळू झाले आहेत, गाडी असल्यामुळे बाहेर भटकणेहि वाढले आहे, कामातला नावखेपणा, भांबावलेपणाहि जाऊन आता जरा गोष्टी Sync Up झाल्या आहेत… पण आता मलाही चाहूल लागतीये, लवकरच सुरू होणार्‍या नव्या Phase ची, पुन्हा एकदा नवीन जागा, नवीन नोकरी, काही नवीन लोक आणि काही जुनेच मित्र मैत्रिणी नव्याने भेटणार आहेत…

सध्या माझ्याही मनात सरलेला ऋतू आणि येऊ घातलेले क्षण यांची विलक्षण सरमिसळ झाली आहे, एखादे ठिकाण अनोळखी म्हणता म्हणता आपले कधी होऊन जाते कळतच नाही, जागेशी बांधलेले हे धागे चिवट असतात, नुसत्या नावानेच तिथल्या सगळ्या गोष्टींशी आपल्याला गुंतवून ठेवण्याइतके समर्थ असतात….

आजच्या या भीजलेल्या सकाळि त्या पावसाच्या साक्षीने, गाडी चालवताना, मनात उठलेले हे शब्द तरंग.. आणि ओठांवर रेंगाळणारि सौमित्रची कविता…

पाऊस पडून गेल्यावर मन पागोळयांगत झाले

क्षितीजाच्या वाटेवरती पाण्यावर रांगत गेले

थेंबाना सावरलेल्या त्या गवताच्या काडान्चा

पाऊस पडून गेल्यावर मी भीजलेल्या झाडांचा

पाऊस पडून गेल्यावर मन थेंबांचे गारांचे

आईस चकवूनि आल्या, त्या डबक्यातील पोरांचे

मोडून मनाची दारे इवली पाऊले पडती

पाऊस पडून गेल्यावर या ओल्या रस्त्यांवाराती

पाऊस पडून गेल्यावार मी चंद्र चिंब भिजलेला

विझावुन चांदण्या सार्‍या विझलेला ,शांत नीजलेला

पाऊस पडून गेल्यावर मन भिरभिरता पारवा

पाऊस पडून गेल्यावर मन गारठता गारवा......