गणपती बाप्पा मोरया! मंगलमूर्ती मोरया!

सर्वांना गणेश उत्सवाच्या खूप खूप शुभेच्छा. माझा ह्या वर्षीचा गणेश उत्सव मागील चार वर्षांपेक्षा खूप जास्त आनंदात आणि उत्साहात जाणार आहे. गणपतीची पूजा, आरती, मोदक, हार, फुले ह्या सगळ्या गोष्टी करायला मनासारखा वेळ आणि साहित्य मिळणार आहे. घरात खूप शांत आणि प्रसन्न वाटणार आहे. कितीही म्हटले तरी आता स्वतःच्या घरी गणेश उत्सव साजरा होणार आहे.... :)

तुम्हाला सगळ्यांना सुद्धा ह्या गणेश उत्सवाचा असाच आनंद लाभू देत. बाप्पा सर्वांना सुखी समाधानी ठेवो, आणि खूप चांगली बुद्धी देवो...

......

नेहमीचीच पायाखालची वाट अनेक दिवस आपण नेमाने चालत राहतो..., आणि अचानक ध्यानी-मनी नसताना एक वेगळे वळण येते.. आणि ती वाटच बदलून जाते. मग नव्या वाटेवर जुन्या पाउलखुणा आपण उगीचच शोधत राहतो. पाऊलांचे ते ठसे... खरतरं तेव्हडीच आपली ओळख, त्या वाटेवर केलेल्या प्रवासाची....

NJ ला आल्यापासून माझेही असेच झाले आहे. नव्या वाटेवर जुन्या पाऊलखुणा मी अजूनही शोधते आहे. अर्थातच त्या सापडल्या नाहित की स्वतःवरच थोडी चरफडते आहे. पण माझ्याही नकळत ह्या शोधाशोधित नवे ठसे उमटवत आहे.... :)

.................................


आज शनिवार असूनही भल्या पहाटे... चक्क ५ ३० वाजता जाग आली. सहज बाल्कनी चे दार उघडले आणि पहाटेच्या शांत, सुखद, निरामय रूपाने भारावून गेले.... नकळत कधीतरी पायात बूट चढवले आणि बाहेर पडले. कित्येक दिवसानी थंड, स्वच्छ, मोकळ्या हवेचा स्पर्श अनुभवला.. वळणाच्या वाटेवरून, धुके पांघरून येणारा सूर्यप्रकाशाचा एक चमचमता सोनेरी किरण, दवामुळे मातीला आलेला ओलसर पावसाळी सुगंध, झाडांना पानांना, खोडांना, आणि मलाही अक्षरश: बीलगलेले ते शांत प्रसन्न क्षण मनाला एक सुंदर अनुभूती देऊन गेले.

सकाळच्या त्या नीरव शांततेत वाटले की ह्या माझ्या रोजच्याच रस्त्यावरची तीच झाडे, पाने, फुले मला नव्याने स्वता:ची ओळख करून देत आहेत. एरवी हीच वाट गाडिखाली तुडवणारी मी, आज त्यांच्या जवळून स्पर्शून जाताना त्यांना जास्त अपलीशी वाटत असेन का? त्याशिवाय एरवी गाड्यांच्या धुरात आणि गोँगाटात मलूल आणि निस्तेज भासणारी ती सगळी आज मात्र नुकत्याच न्हाऊ घातलेल्या सुवासीनिसारखी प्रसन्न का भसतील? त्यांच्या त्या सोनेरी नव्हाळित त्यांनी मनापासून माझेही स्वागत केले आहे... पुन्हा मीच गाडिखाली तुडवून ह्या सौंदर्याचा भंग करणार हे माहीत असूनही... ह्याहून जास्त निरगासपणा इतर कुठे अनुभवता येईल... ?

Mother Nature बोलते, किंबहुना व्यक्त होते, ह्यावर माझा संपूर्ण विश्वास आहे... खळखळ वाहणर्‍या झ-यातून उसळणार्‍या लाटेपर्यंत आणि डौलदरपणे डूलणा-या रोपट्यापसुन खुरडल्या गेलेल्या वृक्षापर्यंत... तुमच्या माझ्यासारखीच तिच्याकडेही सांगायला रोजच एक कहाणी असते... गरज असते ती फक्त तिची साद ऐकण्याची...........

back....... to blogging.... :)

KC सोडले तसे blogging सुटले. बॅचलरहूड संपले, संसारी (असे आपले फक्त म्हणायला... :P) झाले, आणि ब्लॉग चा पत्ता विसरले. इतके दिवस ज्याची वाट पाहत होते ते मिळाले, हक्काचे घर, हक्काची माणसे, मित्र - मैत्रिणी, नवीन ऑफीस आणि नव्या संधी...... सगळे काही. पण काहीतरी चुकल्यासारखे वाटत होतेच. थोडीशी स्वतःशी शोधाशोध केली पण ती सुद्धा वरवरचीच....... असेच 2-3 महिने गेले.

परवा मात्र फेसबुकिन्ग करता करता एका मैत्रिणीची पोस्ट बघितली. कुतूहल म्हणून ब्लॉग ला visit केले. पहिल्या पवसावरची, मळभ दूर करणारी,श्रावणाचि नव्हाळि आणणारी ती पोस्ट वाचण्यात रमुन गेले, आणि एकदम लक्षात आले.....
जे इतक्या दिवसापासून चुकल्यासारखे वाटत होते ते.... माझे खरडणे... मनातले शब्दतरन्ग... पांढ-यरावरचे काळे.... माझे blogging....!!!!

yess I really truely missed my blog.. पण आता नवीन उत्साहाने, नव्या नावाने लिहीणे पुन्हा सुरू करणार आहे. Wishing myself fun blogging..... :D

Graceful Exit....

आज खूप दिवसांनी काहीतरी मार्मिक लिहावेसे वाटले. त्याला कारणही तसेच आहे. सध्या माझे नवीन नोकरी शोधण्याचे प्रयत्न सुरू आहेत. अगदी पहिला-वाहिला जॉब, नव्याची नव्हाळि, कामातला भांबावलेपणा जाउन एक दिवस अचानक खूप कॉन्फिडेंट वाटायला लागते ते रियलाइज़ेशन, पहिला पे-चेक, मॅनेजर ने केलेले पहिले कौतुक, टीम-मेट सोबत झालेले पहिले खेळकर किंवा वादळी डिस्कशन, हे सगळे काही सोडून जाताना वाईट वाटेलच. पण काही वेळा पर्सनल prefrences profession ला टेक ओव्हर करतात आणि मग रोजच्या एकसंध चाललेल्या आयुष्यात काही बदल घडववे लागतात. कधी ते ना ठरवता आणि नकळत घडतात. कारणे काहीही असोत, "Change is the only constant thing" हे वाक्य कधी-कधी शब्दश: पटते.

असो, तर एकंदरीतच नोकरी सोडण्याचा पहिला-वहीला अनुभव ह्या निमित्ताने लवकरच येईल. मग बॉसशी कसे कोणत्या शब्दात बोलावे हा विचार नकळतच रोज डोक्यात घोळत राहतो. मीच माझी वाक्य पुन्हा पुन्हा मनात आठवत राहते, बॉसचे एक्सप्रेशन्स काय असेल ह्याचे उगीच अंदाज बांधत राहते. आणि मग अचानक लक्षात की प्रॅक्टिकल, प्रोफेशन, करियर असे जड जड पुस्तकतले शब्द वापरूनही आपण कामाच्या ठिकाणी मानाने गुंतलेले असतोच. त्यात मी जुन्या गोष्टीत जरा काकणभर जास्तच वेळ रेंगाळते. "Life goes on" किंवा मग " You have to move on" किंवा "You need a closure" ह्या वाक्प्रचारांचा अर्थ मला तरी फारसा कधी लागत नाही. काही का असेना, कशीबशी त्या सो कॉल्ड Moving on with life, साठी मी स्वतःला तयार करते.

आपण नेहमी आपल्या पहिल्या इंप्रेशनला खूप महत्व देतो. "फर्स्ट इंप्रेशन इज लास्ट इंप्रेशन" असाही म्हणतो. इंटरव्यू साठी जाताना प्रेस केलेला फॉर्मल ड्रेस, आदबीने बोलणे, शेकहॅण्ड वगैरे सोपस्कार, ह्या सगळ्यातून गेलेल्या आपला कामाबद्दल तक्रारीचा कधी येतो हे कळतहि नाही...

पण एंट्री जितकी impressive तितकीच Exit graceful असावी ह्यावर कधी तितकासा भर दिला जात नाही, हे थोडे स्ट्रेंज वाटते. एका नवीन सुरुवातीसाठी आपण जितके आसुसालेले असतो तितक्या शांत, सुखद शेवटासाठी सुद्धा असायला हवे. कदाचित शेवट आणि सुखद ह्या दोन्ही कल्पनाच परस्परविरोधी वाटत असाव्यात. त्यातूनच तयार झालेला हा विलक्षण mindset असेलही कदाचित...

रोज वर्तमानपत्राचे कॉलम्स भरभरून जेंव्हा नेत्यांनी, पुढार्यानि नाइलाजाने, किंवा एखाद्या corruption च्या केस मधे अडकून, किंवा मॉरल ऑब्लिगेशन म्हणून रिज़ाइन केल्याचे वाचतो तेंव्हा वाटते, ह्या लोकांनी आपली exite graceful करण्याचा विचार रोज एकदा जरी केला असता तर त्यांच्यावर कदाचित अवकाळी exit होण्याची वेळच आली नसती. असो, कोणाला सल्ला देणे, किंवा टीका करणे ह्या हेतूने हे लिहीत नाहीए. पण एकूणच हा सगळा विचार करता करता लहानपणी ऐकलेली रॉबर्ट फ्रॉस्ट ची क्लॅसिक कविता आठवली.



Whose woods these are I think I know.
His house is in the village, though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there's some mistake.
The only other sound's the sweep
Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.

खोया खोया चाँद..

सध्या काहीतरी विचित्र सुरू आहे. नक्की काय माहीत नाही पण धरवत नाही आणि सोडवत सुद्धा नाही असे काहीतरी आहे. खूप शोधले चाचपडत राहीले अंधारात बराच वेळ काहीतरी हाती लागेल ह्या आशेने पण काहीच हाती लागले नाही.

रात्र बरीच उलटून गेली आहे. हातातला पेन रात्रीच्या गडद शाइत बुडवून मी काहीतरी खरडत चाललीये कागदावर.





त्या उंचच उंच वाढलेल्या पाइन आणि वीलो च्या झाडातून एक प्रकाश पाझरातो आहे. बर्फाच्या तुकड्यंवर पडताच पारावर्तीत होणारा नागमोडी वळण घेत एका चिन्चोळ्या पाउलवाटेने मिट्ट खाळोखात विरघळणरा.ओढ्याच्या कडेकडेने ती शाहारलेली रात्र निघाली आहे अंगावर धुके पांघरून, उब जपत...

माझ्या मनातल्या विचारांना मात्र समुद्रासारखीच भारती आली आहे. चंद्राचे आकर्षण त्यांनाही असते की काय....? पण चंद्र तर कुठे दिसतच नाहीए, झाडांच्या नक्षितून सांडणार्‍या त्या प्रकाशात मी नजर रुतवुन चंद्र शोधते आहे.
कदाचित मगापासून मी त्यालाच शोधते आहे, तो चंद्रच मला अस्वस्थ करून जातोय...


लहानपणी चे चांदोबा चांदोबा भागालास का, आठवतय. पण त्यावेळि सुद्धा ते गाणे मला भकास च करून जायचे, आणि आता ही..

क्यूँ खोए खोए चाँद की फिराक में तलाश में उदास है दिल
क्यूँ अपने आप से खफा खफा ज़रा ज़रा सा नाराज़ है दिल
ये मंज़िलें भी खुद ही तय करें
ये फ़ासले भी खुद ही तय करें
क्यूँ दो रास्तों पे फिर सेहेम सेहेम संभल संभल के चलता है ये दिल
क्यूँ खोए खोए चाँद की फिराक में तलाश में उदास है दिल.......

एक वर्ष…

पहाता पहाता ब्लॉग्गिंग ला एक वर्ष पूर्ण झाला. मानत कुठेतरी खोलवर पाझरत जाणा-या माझ्या अभिव्यक्ति ला मोकळी करून दिली मीच…. या ब्लॉग च्या रूपाने. खूप काही जूने हरवलेले क्षण सपडले अन काही अगदी नवे गवसले देखिल. खूप सारे मित्र मैत्रीणी, कौतुकाची थाप, काही शेरे… एकुणच जिव्हाळ्याचे बरेच उत्सव या निमित्ताने सजारे झाले.

या अम्रुतकणान्ना नेहमिच असे जपून ठेवायाचे आहे.

“The wisest thing to me that I didn’t teach,
Is to lock up the heart but keep the key within reach”